نوجوانی چیست ؟

بین نارسیدگی بچگی و رسیدگی مورد انتظار بزرگسالی، سالهایی قرار دارد که آن را به عنوان نوجوانی می شناسیم . نوجوانی معمولاً به مرحله گذر از بی مسئولیتی دوران بچگی به مسئولیت پذیری بزرگ سالی ـ که هفت سال یا بیش تر طول می کشد ـ گفته می شود. بچه ها کاملاً به محبت ، پرورش و هدایت پدر و مادر متکی هستند و بزرگسالان ناگزیرند مستقل و قادر به مراقبت از خود باشند ، ولی نوجوان نه می تواند کاملاً این باشد و نه آن. مدت زمان هفت سال دوران نوجوانی ، بیش از آن است که بشود آن را به صورت یک « شی» همگن مجسم نمود؛ از این رو معقول به نظر می رسد که بین اوایل ، اواسط و اواخر نوجوانی تمایز قایل شویم. بخش نخست نوجوانی ( از حدود 11تا 13سالگی ) به بچگی نزدیک تر است و بخش سوم که سال های آخر دهه دوم زندگی است (18تا 19 سالگی ) با دوره بزرگ سالان جوان هم پوشی دارد .

نوجوانی در حقیقت دوره تحولات روان شناختی همراه با تغییرات رشدی جسمی است . به عبارت دیگر ، نوجوانی در زمینه زست شناسی آغاز می شود و در بستر فرهنگ خاتمه

می یابد . نقطه پایان نوجوانی تا حد زیادی به وسیله فرهنگ و جامعه شخص تعیین می شود ؛ جایی که دختر و پسر سطح قابل قبولی از استقلال روانی والدینشان را به دست آورده اند. نباید تعجب کرد که چرا زمان بندی و تعریف دقیقی از نوجوانی وجود ندارد؛ چون نقطه پایان روشنی وجود ندارد. حتی نقطه شروع ( نفس بلوغ) برحسب عواملاقلیمی و موروثی تفاوت می کند و عوامل موثر بیرونی زیادی می توانند آغازگر آن باشند ، یا آن را به تأخیر بیندازند .