هویت و بحران هویت

هویت

می توان گفت که تقریبا همه افراد نسبت به ظاهر خود و این که دیگران درباره آنها چه تصوری دارند حساس هستند؛ اما این مساله در نوجوانی بسیار پرزنگ تر و گاه بسیار آزار دهنده تر است. نوجوانان احساسات و تصوراتی درباره  بدنشان در ذهن خود ایجاد می کنند که در احساس توسعه یافته شان از هویت شخصی ، نقش بسیاری دارد. این برداشت های ذهنی ( که به عنوان تصویر بدن شناخته می شود) بیش تر از طرز تلقی هایی تشکیل می شود که فرد جوان تصور می کند دیگران نسبت به بدن و اعضای بدن وی دارند . تصور بدنی بدست آمده ، ممکن است مطلوب و خشنود کننده باشد و ممکن است مطلوب و خشنود کنندهه باشد و ممکن است منجر به ناخوشایند ، زشت یا شرم آور دانستن بدن شود. روشن است که تصور دوم اثر نامساعدی بر غزت نفس شخص بر جای می گذارد . وقتی تفاوت فاحشی بین خود پنداره نوجوان ( خودم ، آن طور که می خواهم باشم) وجود داشته باشد ، اضطراب و حساسیت بیش از حد ـ احتمالاًـ رهایش نخواهند کرد.

بحران هویت

باور رایجی وجود دارد که در نوجوانی ،  بحران در هویت شخصی که همه یا برخی از نشانه های تنیدگی ( اضطراب ، افسردگی ، احساس ناکامی ، تعارض و سرخوردگی ) را به وجود می آورد اجتناب ناپذیر است . به نظر می رسد نوجوانان با پشت سر گذاشتن نقش های بچه گانه ، دل نگران این هستند که برای خودشان پاسخ قانع کننده ای به پرسش « من که هستم » بیابند. ممکن است  جست و جوی پاسخ ، هویتهای متفاوتی را امتحان کنند ؛ از همین رو در نقش های متفاوت و از طریق روابط مختلف، در =صدد تجربه بر می آیندو این را کشف خویشتن از طریق تجربه گفته اند . برخی خیلی زود با یک خود نارس ، آرام و قرار می یابند و برخی دیگر بسیار دیر به نتیجه می رسند. دیست است که رشد و تحول هویت همواره با آرامش  انجام نمی پذیرد؛ ولی شواهدی  به دست آمده است که باور« اریکسون » را که می گوید؛ « نوجوانان به طور معمول از بحران هویت رنج می برند » زیر سوال می برد.