چرا والدین این قدر آماده اند تا بدترین چیزها را درباره نوجوانان باور کنند؛ گرچه دلایل بسیار متعددی هست، ولی شرایطی که نوجوانان در آن سر بر می آورند، نیز عامل مهمی است؛ والدین در این موقع ، در حال مواهه با تغییراتی هستند که در جریان تحولی خودشان از ریس جوانی به اوایل میان سالی رخ می دهد. نمی توان نوجوانان و مشکلاتشان را بدون توجه به شیوه تعامل ایشان با پدر و مادر که آن ها هم دل مشغولی ها و اضطراب های خودشان را دارند، مورد مطالعه قرار داد.

بیشتر پدر و مادرها وقتی اولین فرزندشان به سن بلوغ می رسد، بیش از سی سال دارند. در حقیقت بسیاری از پدر و مادها وقتی بتچه هایشان به نوجوانی می رسند، در سالهای چهل یا حتی پنجاه زندگی هستند. والدین گاهی با ملاحظه تغییرات جسمی شان احساس شکنندگی می کنند، به ارزیابی مجدد هویت و دستاوردهایشان می پردازند و با دلهره و اشتیاق چشم به آینده می دوزند. در مشغولی های آن های در مورد خود انگاره و تصویر بدنشان، افکار متغیر و گاه ناراحت کننده شان درباره معنی زندگی ، جهت گیری هایی که در زندگی کرده اند ، و انتخاب هایی که بر آن ها تحمیل شده است، تا حدی با عوالم ذهنی و روانی نونهالاتشان تلاقی می کند. این می تواند در تزلزل روابط نوجوان و والدین نقش بسیار داشته باشد.