همة بزرگان شیعه اینگونه بوده اند که هیچوقت ادعای تشرّف یا رؤیت امام زمان را نداشته اند.

آیت الله سید علی قاضی استاد علامه طبابایی، آیت الله محمد جواد انصاری همدانی، آیت الله شاه آبادی، حضرت امام خمینی (ره)، آیت الله بهجت، و … و همه ی بزرگانی که از ستون های عرفان و اخلاق بوده اند، از هیچکدام از آنان شنیده نشده است که چنین ادعایی داشته باشند. امام زمان (علیه‌السلام) در نامه ای به آخرین نائب خود نوشته اند:

«بسم الله الرحمن الرحیم، علی بن محمد سمری خداوند برادران دینی ات را در مصیبت تو اجر دهد. تا شش روز دیگر از دنیا خواهی رفت. به کارهایت رسیدگی کن و به کسی بعد از خود ( برای نیابت) وصیت نکن؛ که غیبت طولانی آغاز شده است. … به زودی کسانی خواهند آمد که مدعی مشاهدة من باشند ولی آگاه باش کسی که قبل از خروج سفیانی و صیحه (ی آسمانی) مدعی مشاهده باشد، دروغگوی افترا زننده است.»

امام زمان به این صورت اعلام خطر می کند و راه را بر مدعیان می بندد. این جمله که "مدعی مشاهده دروغگو است" به این معنی نیست که در دوران غیبت کبری کسی حضرت را نخواهد دید؛ بلکه تعیین وظیفه ی ماست که باید مدّعی را که حتماً قصد و غرضی از ادعای خود دارد تکذیب کنیم.

در زمان ما معلوم شد همانگونه که خود امام زمان پیش بینی نمودند، ادعای ملاقات و ارتباط و نیابت و … می تواند وسیله ای شود برای ایجاد فتنه و تفرقه در میان شیعیان. نمونة واضح این مسئله، بوجود آمدن فرقه های بهائیت و بابیت است که استعمارگران برای اهداف ضد اسلامی خود آنها را رشد دادند.